Huttentocht van 11 dagen in de Zuidelijke Alpen | totaal 120 kilometer met 7000 hoogtemeters
Deze zomer liepen wij de Trekking del Lupo, deze tiendaagse route doorkruist het Franse gebied de Mercantour en het Italiaanse Parco Alpi Marittime. Bekijk hier de paklijst en voorbereiding.
| gebied | Mercantour & Alpi Marittime op de grens van Frankrijk en Italie |
| dag 1 / approach | van Cuneo via Entranque naar San Giacomo 12km, ±4uur, +450m / -100m bus tot Entranque, wandeling naar San Giacomo (IT) |
| dag 2 | van San Giacomo naar Rif Soria Elena 9km, ±4uur, +730m / -50m overnachting Rif Soria Elena (IT) |
| dag 3 | van Rif Soria Elena naar Refuge Cougourde 10km, ±6uur, +850m / -570m overnachting Ref Cougourde (FR) |
| dag 4 | van Ref Cougourde naar Le Boreon 8km, ±3uur, +60m / -650m overnachting Gite Le Boreon (FR) |
| dag 5 | van Le Boreon naar Rif Regina Elena 11km, ±7uur, +1120m / -780m overnachting Rif Regina Elena (IT) |
| dag 6 | van Rif Regina Elena naar Rif Remondino 4km, ±2uur, +680m / -70m overnachting Rif Remondino (IT) |
| dag 7 | ochtend: naar Lago di Nasta middag: van Rif Remondino naar Rif Reg. Elena 9km, ±3uur & 2uur, +460m / 1070m overnachting Rif Regina Elena (IT) |
| dag 8 | van Rif Regina Elena naar Rif E Questa 11km, ±7uur, +810m, -410m overnachting Rif E Questa (IT) |
| dag 9 | van Rif E Questa naar Terme di Valdieri 9km, ±4uur, +40m, -1020m overnachting Terme di Valdieri (IT) |
| dag 10 | Van Terme di Valdieri naar Rif Morelli Buzzi 9km, ±4uur, +1030m, -60m overnachting Rif Morelli Buzzi (IT) |
| dag 11 | van Rif Morelli Buzzi naar San Giacomo 23km, ±8uur, +860m, -1970m overnachting Rif Genova (IT) |
| kaart / app | Parco Naturale delle Alpi Marittime – Fraternali Editore (9788897465119) 1:25.000 Pocket Earth Pro |
| vervoer | A’dam – Parijs – Torino: Thalys/TGV (12u) Torino – Cuneo: Trenitalia (1u30) Cuneo – Entracque: buslijn lokaal (0u30) |
| kinderen | Juki 2,5 & Toto 6mnd |
van Amsterdam naar Cuneo
Op maandagochtend pakken we de trein naar de Alpen. Europe-by-train bevalt erg goed, om 11u halen we een ingepakte brunch bij Eric Kayser op Gare de Lyon in Parijs en om 17u drinken we een Spritz in de prachtige klassieke Bar Platti in Turijn. Om zeven uur komen we in Cuneo aan. Op het centrale plein wacht Andrea ons op en loopt met ons mee naar een fijn appartement vlak achter de oude Via Roma. We eten pizza op bed want Juki en Toto kunnen de slaap niet vatten.
dag 1 – Boswandeling naar de echte start
12 kilometer in ±3uur | 450 meter stijgen, 100 meter dalen
Om tien uur ‘s ochtends gaat de bus van Cuneo naar Entracque, de voet van de Alpi Marittime. Voor die tijd struinen we over de markt en verwennen ons in de klassieke Pasticceria Arione. In Entracque aangekomen laten we de Bugaboo achter bij het bezoekerscentrum, we halen wat broodjes, pinnen een berg cash voor in de hutten en zetten de approach wandeling in. Het geeft voldoening om uit het dorp weg te lopen. Aan de rand van het dorp komen we langs een biathlonclub waar allerlei kinderkampen actief zijn. We wandelen omhoog om de stuwdam te bereiken. Aan het eind van het stuwmeer begint een wandelpad, door de bossen met uitzicht op de eerste toppen. We eten ons broodje aan een beek. Juki speelt in het water, Toto drinkt melk. We komen aan in San Giacomo, hier gaat het echt beginnen…
dag 2 – Het pad naar eerste hut Soria Ellena
9 kilometer in ±4uur | 730 meter stijgen, 50 meter dalen
De vallei van San Giacomo loopt richting de Colle Fenestre op 2495 meter hoogte. Om daar te komen lopen we vandaag naar Rifugio Soria Ellena, langs de beek klimmen we. We komen bergmarmotten tegen. Ze slaken schelle kreten. De luide stem van Juki die twee beren een broodje zag smeren zet de marmotten aan tot discussie. Tegen lunchtijd zijn we in de vriendelijke berghut, het eerste bord polenta gaat erin als pap.
dag 3 – Eerste colle, met blauwe lippen
10 kilometer in ±6uur | 850 meter stijgen, 570 meter dalen
We banen ons een weg tussen de koeien en ezels wanneer we vertrekken uit Soria Ellena. De eerste echte klimdag naar de kam. Dit is tevens de grens tussen de twee gebieden, de Alpi Marittime en de Mercantour. En daarmee ook de grens tussen Italië en Frankrijk. De klim is lang en we lopen een dikke wolk in. Het pad is duidelijk en het zicht voldoende. Op de top is het koud en waait het hard. Boven aangekomen zijn we buiten adem, we moeten wennen aan al de kilo’s. We schuilen in een bunker om snel een appel te eten en de kinderen extra in te pakken tegen de kou. Bij het dalen richting Refuge Cougourde krijgen Juki en Toto het erg koud, blauwe-lippen-koud. Er zit weinig anders op dan te blijven dalen, onder de wolk is het beter dan erin. Bij het prachtige Lac de Trecolpas een korte break om weer op te warmen. Begin van de middag komen we bij onze refuge aan.
dag 4 – Lange afdaling door de bossen van Le Boréon
8 kilometer in ±3uur | 60 meter stijgen, 650 meter dalen
Bij het ontbijt geeft Toto, na een koortsige nacht, een dikke glimlach en speelt Juki stoelendans met twee Franse kinderen. We zetten vroeg de afdaling in richting Gîte du Boréon. Na een prachtige en ontspannen wandeling door het Forêt du Boréon, besluiten we na aankomst in de gîte de bus te pakken naar het eerst volgende dorp Saint-Martin-Vésubie, want we hebben alle tijd. Heerlijk Frans bergdorp met steak tartare, speeltuin en schattig plein. We kopen op de valreep nog eten in voor morgenavond, voor in de berghut Regina Elena. Deze hut is bemand maar zonder restaurant. We eten heerlijke quiche in de gîte en slapen als een roos.
dag 5 – Monsterklim terug naar Italië
11 kilometer in ±7uur | 1120 meter stijgen, 780 meter dalen
Weer een zware klimdag, Le Boréon ligt op 1500 meter en we moeten over de kam van 2551 meter. Onze Garmin geeft aan als we weer een kilometer gelopen hebben. We stoppen even en drinken een slok water en af en toe een reep, zo maken we deze monsterbeklimming behapbaar. De laatste twee kilometers zijn loeizwaar. Juki en Toto zijn in slaap gedommeld dus we kunnen rustig klimmen. Op de kam waait het hard en zitten we wederom in de mist. We zijn terug in Italië. Een lange afdaling brengt ons naar het uitgestrekte Piano del Re. Een vlakte op 1800 meter dat vlak naast de hoogste toppen van de Alpi Marittime ligt. In een ruïne eten we ons lunchpakket terwijl Juki uit volle borst alle steenbokken toevertrouwt dat ze haar appel graag deelt. Uitgeteld lopen we de laatste kilometers naar de kleinste hut van deze trekking. De hut telt veertien bedden en wordt gerund door vriendelijke vrijwilligers. We eten onze Franse worst, met oud brood en soep uit een zakje, van de vrijwilligers krijgen we een glas wijn. En voor de hut groeien wilde frambozen, heerlijk als toetje. De nacht op de slaapzaal is onstuimig, Juki valt eens uit haar bed, Toto kan zijn slaap niet vinden en ik kneus of breek mijn teen bij het dalen van de stijle trap tijdens mijn nachtelijke uitstapje voor het buitentoilet, gerommel in mijn darmen.
dag 6 – Rifugio Remondino op een zondag in augustus
4 kilometer in ±2uur | 680 meter stijgen, 70 meter dalen
Vanuit de hut kijk je omhoog naar de hoogste toppen. Vlak voor de Cima di Nasta (3108m) ligt een grote hut, het is de Rifugio Remondino. Met een zware klim van twee uur komen we aan en besluiten we de rest van de dag als rustdag te beschouwen. Eerst ontmoeten we een Fransman van 66 die voor het ontbijt al twee zware klimdagen uit onze route in een keer heeft gerend, trail-running is hier erg populair, en na de koffie rent hij weer de berg af naar de Piano del Re op 1800 om aan de overkant naar 2500 te stijgen, daarna met een vierde klim weer terug naar Frankrijk. Juki speelt met Sofia van zes, met haar ouders uit Cuneo klimt ze deze 700 meter alsof het haar gymles is. Tegen tweeën komt een groep Italianen aan bij de hut, ze hebben vast ergens geleerd dat zichtbaarheid extreem belangrijk is. De fluoroutfits stralen van de picknicktafels met uitzicht op de Cima di Naste, terwijl ze met de selfiestick proberen om al het geel en groen op de plaat te krijgen. Het is gezellig druk en een leuke mix van locals en vakantiegangers. Een klein groepje blijft voor de overnachting die avond, we kletsen met elkaar. Gui, een Italiaan die met zijn moeder aan het trekken is, biedt aan om wat bepakking voor ons mee te nemen naar de Rifugio Questa. We geven hem een baal luiers mee, dat scheelt weer.
dag 7 – Naar de top en terug naar Piano del Re
9 kilometer in ±3uur (naar Lago) en ±2uur (naar Piano) | 460 meter stijgen, 1070 meter dalen
In de ochtend lopen we naar het hoogst haalbare punt, iedereen geeft aan dat Lago di Nasta prima te doen is. Hier en daar wel klauteren met handen en voeten. De top Cima di Nasta is een brug te ver met kinderen erbij. Het uitzicht vanaf 2808 meter is fenomenaal. Op de weg terug worden we geholpen door vier handige Italianen. We hebben een verkeerde afslag genomen en zitten vast op een stijl rotsachtig gedeelte van de berg. De voorste Italiaan springt op sportschoenen als een gazelle tussen de metershoge rotsmuren door. Binnen een half uur zijn we weer terug bij Remondino.
Na lunch en middagslaapje, bepakt met een grote bak pasta pomodori, dalen we weer af naar Regina Elena, voor een tweede nacht in deze leuke hut.
dag 8 – Twee beklimmingen en een Romeins pad
11 kilometer in ±7uur | 810 meter stijgen, 410 meter dalen
Wederom een heel gezellige avond bij Regina Elena. Drie jonge Italianen uit Rome zijn druk in de weer met hun kersverse YouTube-kanaal. Alles wordt vastgelegd tijdens hun bivak/huttentocht. Ze vertrekken de volgende ochtend een half uur voor ons. Een berg opklauteren is duidelijk niet hun tweede natuur. We halen ze in nog voordat we de top bereiken, ze zijn te druk aan het vloggen. We lopen naar Lago di Fremamorta, het meer zit vol met salamandervisjes en dus kan Juki haar lol op in dit ijskoude meer. Hierna volgt een prachtig pad aangelegd door de Romeinen. Zo breed als een karrenspoor van vlakke rotsblokken. Het pad daalt met ruime bochten de vallei in, we besluiten om onze kinderen en bagage anders te gaan dragen. Met Toto op de buik zie je nauwelijks waar je je voeten zet. Bij het dalen gaat Toto op de rug van Femke en de rugtas bij mij op de buik. In het laaste deel van de dag nog een stevige klim naar Rifugio Questa. Vlak voordat we aankomen begint het te regenen. Snel de regenpakken aan en doorstappen, het is guur weer. In de deuropening staat een Duitser te schaterlachen om onze opstelling. We verwachten de avond met hem, en de hutbaas Flavio, door te brengen.
Niets is minder waar, binnen twee uur druppelt de hut vol. Twee Duitse dames, drie Franse dames van rond de zeventig, twee mannen van de parkpolitie en een groep te paard. Een trektocht met acht paarden met daarop zeven personen. Een leuk Australisch stel, een jonge vrouw uit Hong Kong en een Brit. Een volle hut met veel mooie verhalen.
dag 9 – Wandelen naar een warm bad
9 kilometer in ±4uur | 40 meter stijgen, 1020 meter dalen
We dalen de hele berg weer af naar Terme di Valdieri. Halverwege ligt Valasco. Daar komen we de drie bloggende Italianen weer tegen. De bivak hebben ze nooit gehaald, het begon te hard te regenen. Dus ze zijn door de regen tot Valasco gedaald waar ze een heerlijke kamer en goed eten kregen voorgeschoteld. Wij worden ook even in het vlog meegenomen. Na een koffie en taart lopen we nog twee uur tot Terme. De naam zegt het al, het zwembad wordt gevuld met lekker warm water uit een warmwaterbron en geeft ons een welverdiende wasbeurt. Juki laat zich niet kennen en blijft in het bad tot het zwembad sluit.
dag 10 – Klimmen naar de Spritz
9 kilometer in ±4uur | 860 meter stijgen, 60 meter dalen
Opnieuw 1080 meter klimmen,. Ditmaal over een pad dat waarschijnlijk is onderhouden om de vroegere koninklijke hoogheden van de sauna in Terme naar de frisse alpenlucht te dragen. Het stijgt geleidelijk en in drie en een half uur komen we aan bij Rifugio Buzzi Morelli. De spritz waar we al een week naar uitkijken staat daar klaar. Als het buiten donker wordt pakt de hutbaas zijn accordeon. Juki maakt met een nieuwe vriendin tekeningen.En wij spelen een potje scoppa. De nacht is minder rooskleurig; Juki wordt misselijk wakker en Toto kan de hele nacht de slaap niet vatten. De vrienden van de hutbaas denken dat het hoogteziekte is, maar na 10 dagen in de bergen lijkt dat onwaarschijnlijk.
dag 11 – Met het eind in zicht loop je lichter
23 kilometer in ±8uur | 860 meter stijgen, 1970 meter dalen
Zonder koorts en na een flink deel van onze luiervoorraad te hebben aangesproken gaan we op pad. We vegen de slaap uit onze ogen. Maken uitgebreid excuses aan de mede slaapzaal gebruikers, maar krijgen stuk voor stuk terug: “geen probleem ik heb heerlijk geslapen”. Yeah right…
We beklimmen de eerste colle en dalen tot aan het grote stuwmeer van Chiotas. De tweede beklimming is misschien wel de zwaarste van de reis maar met het einde in zicht blijft de moraal fier overeind. Op de top staat een oude steenbok ons op te wachten. Waarschijnlijk verwacht hij wat te eten, we hebben niets meer over voor de oude bok. Nu nog dalen tot laat in de middag, rond zes uur komen we aan bij de camping van San Giacomo. Met bewondering worden we ontvangen door campingbaas Luca die we 11 dagen eerder hadden ontmoet en met wie we onze plannen hadden gedeeld. Hij heeft een tent voor ons, misschien nog wel belangrijker een bord lasagna, een glas bier, appelsap en een ijsje.
The aftermath
We hebben in 11 dagen 120 kilometer gelopen met 7000 hoogtemeters over 7 colles. Daarbij hebben we 25 pleisters en 73 luiers gebruikt, allemaal een keer diarree gekregen, 3 slapeloze nachten, Toto een oorontsteking, Lard een teen gebroken, Juki is drie keer uit haar bed gevallen en Fem een gat in haar knie én wandelbroek. Safe and sound back on mothership.
OP PAD 